Met mijn vriendin Ingrid kom ik het al jaren telkens weer tegen. Net als ik haar wil bellen, belt ze mij. Of we krijgen precies hetzelfde idee op precies hetzelfde moment. En we bleven maar zeggen: ‘Wat apart hè?’ of ‘ Zo bijzonder, dit.’ Totdat ik dit een paar dagen geleden opeens dóór kreeg en haar voorstelde om het van nu af aan maar ‘het nieuwe normaal’ te gaan noemen.
Want normaal is het. We komen het allemaal wel eens tegen. We zijn er alleen niet aan gewend om het óp te merken. Want wat we opmerken wordt bepaald door onze ideeën over wat ‘waar’ is en’ mogelijk’ en ‘feitelijk’ en ‘normaal’. Onze overtuigingen bepalen hoe en wat we zien, horen en voelen, wat ons opvalt en hoe belangrijk we dat vinden. Pas als we ons van deze gewoonte-aandacht[1] bewust zijn, hebben we de keuze om ons open te stellen voor wat wij tot dan toe ‘para-normaal’ (buiten het ‘normale’ vallend) noemden. En dan blijkt dat eigenlijk heel gewoon te zijn…
Laten we dat nu eens doen – ons openstellen.
Wanneer Jung[2] spreekt over synchroniciteit[3] heeft hij het over gebeurtenissen die ons leven doorkruisen als betekenisvolle toevalligheden. Het zijn momenten waarop de buitenwereld lijkt mee te bewegen met onze innerlijke staat van zijn: een ontmoeting die precies op tijd komt, een symbool dat zowel verschijnt in een droom als in de werkelijkheid, een onverwachte wending die voelt als een antwoord. Synchroniciteit geeft ons de ervaring dat we deel uitmaken van een groter geheel, van een web van samenhang dat niet toevallig is.
Phil Stutz[4] gebruikt een andere taal. Hij spreekt niet over toevallige gebeurtenissen, maar over hogere krachten die ieder van ons in zichzelf kan aanspreken. Daarmee bedoelt hij universele krachten die altijd beschikbaar zijn. Hij is daarin heel praktisch. Het zijn geen abstracte ideeën, maar ervaarbare bronnen van energie en richting. Hij noemt ze hogere krachten omdat ze groter zijn dan onze beperkte persoonlijkheid en onze automatische gewoonte-reacties.
In plaats van te proberen het leven te controleren of pijn te vermijden, nodigt hij ons uit om ons bewust te leren verbinden met deze krachten en om daarmee te handelen in overeenstemming met iets dat groter is dan de angsten en patronen van onze persoonlijkheid.
Als je in de aandacht van je hart bent[5] kun je op elk moment kiezen voor een beweging die je dichter bij vitaliteit, creativiteit en verbinding brengt. Die flow ontstaat niet door alles gemakkelijk te maken, maar juist door de natuurlijke dynamiek van het leven niet langer te bestrijden. Pijn, onzekerheid en weerstand zijn geen obstakels, maar toegangspoorten. Wanneer we leren om ons niet af te keren van wat moeilijk of ongemakkelijk is, maar er naartoe en er doorheen te bewegen komt er een andere, grotere energie vrij. Door die energie dagelijks op te merken en op te roepen, komen we in een soort innerlijke afstemming, een alignement. Daarin valt de strijd weg, en ontstaat een natuurlijke flow waarin het leven zichzelf draagt.
Hoewel de woorden verschillen, raken beide perspectieven aan dezelfde ervaring: het gevoel in een stroom te komen die ons ondersteunt en richting geeft. Bij synchroniciteit verschijnt deze stroom van buitenaf, in de ontmoeting tussen innerlijk en uiterlijk. Bij Stutz ontstaat hij van binnenuit, wanneer we actief kiezen om door pijn en onzekerheid heen te gaan en toegang te krijgen tot een grotere energie.
Samen laten ze zien dat flow niet een toevallig geluk is, maar een dynamiek die zich zowel binnen als buiten ons manifesteert. De hogere krachten zijn de innerlijke kant van dezelfde beweging die zich in synchroniciteit aan de buitenkant toont. Wie zich oefent in het aanspreken van de hogere krachten, wordt ontvankelijk voor de signalen van het leven. En wie de tekenen van synchroniciteit herkent, voelt de uitnodiging om mee te bewegen met diezelfde stroom.
- [1] Eva Wolf, De Bloem,1.2, 11.2, 14.2, 16.1.
- [2] Carl Gustav Jung (1875-1961), Zwitserse psychiater, was degene die de term synchroniciteit introduceerde.
- [3] Synchroniciteit (Grieks, syn = samen, chronos = tijd: gelijktijdig) is het verschijnsel dat twee of meer gebeurtenissen op hetzelfde moment plaatsvinden en door degene die het ervaart als betekenisvol met elkaar verbonden worden, zonder dat er een duidelijke oorzaak-gevolg relatie is.
- [4] Phil Stutz (1948), Amerikaanse psychiater, Tools. Zie ook de Netflix documentaire Stutz
- [5] Eva Wolf, De Bloem, 2, 7, 14.2