NOOIT MEER ADEMHALEN
De grootste ontdekking in mijn leven was tegelijk de meest eenvoudige. Ik ontdekte dat ik mijn adem niet hoefde te hálen.
Ademhalen is het juiste woord voor wat wij geleerd hebben met onze adem te doen. We wachten niet meer tot ons lichaam aangeeft dat het behoefte heeft om in te ademen, nee, wij halen onze adem al lang vóór die tijd. En dat is zo’n gewoonte geworden, dat we ons daar niet van bewust zijn.
Een van de belangrijkste redenen waarom wij tijdens onze slaap uitrusten is omdat we dan eindelijk ons lichaam de kans geven (nou ja, de kans géven – we kunnen gewoon niet anders, gelukkig maar) om weer terug te keren naar haar natuurlijke ademritme. En dat ligt veel lager dan het ademritme dat wij ons aangewend hebben als we wakker zijn.
Probeer het maar eens uit. Nu, terwijl je dit leest. Adem eerst uit…
De kans is groot dat je niet onmiddellijk uit- maar eerst in-geademd hebt. Klopt dat? Negen van de tien mensen ademen in als ik ze vraag uit te ademen. Want je moet toch eerst inademen voordat je kunt uitademen? Dénk je. Laat het omgekeerde nu net zo waar, of zelfs méér waar zijn: je kunt niet volop inademen als je niet eerst helemaal uitgeademd hebt. Uitgeademd bént, liever gezegd. Je hebt namelijk altijd nog een restje lucht in je lichaam dat je kunt laten gaan. Doe dat maar, nu: uit… hè..hè ….
En haal dan niet direct adem…
Blijf eens wachten en waarnemen. Voel je je gewoonte-neiging opkomen om direct weer lucht naar binnen te scheppen? Wat gebeurt er als je daar dit keer niet aan toegeeft? Als je een poosje uitgeademd blijft? Voel je de tweede neiging opkomen om in te ademen? Misschien hoef je daar ook nog niet aan toe te geven? Wacht maar. Ervaar en observeer. Kan je geduld hebben met je ongeduld om zo gauw mogelijk in te ademen? Op een gegeven moment merk je vanzelf dat je lichaam er behoefte aan heeft om weer in te ademen. Volg je lichaam…
Als je niet wacht kan het onverwachte niet gebeuren.
Wachten is totaal iets anders dan forceren. Wachten is precies wat het woord zegt: wachten. Wachten en met al je Aandacht in je lichaam zijn. Voelen wanneer je lichaam het nodig heeft om weer zuurstof tot zich te nemen. Wachten wil zeggen dat je je gehaaste gewoonte doorbreekt om je vóór die tijd alweer met adem te vullen.
Doe niets. Laat je lichaam voor jou inademen. Zo veel en zo diep als het ‘wil’. Geef je over aan deze inademing, en ga dan weer met al je Aandacht mee met de uitademing die daarop volgt. En wacht opnieuw aan het einde daarvan. Wacht in wat ik als mijn ‘stilteplek’ ben gaan herkennen. Die ruimte, die tijd van stilte aan het einde van mijn uitademing. Daar rust ik in mijzelf, dan ben ik thuis, in dit moment, in het eeuwige nu.
Je kunt deze oefening in Adem – Aandacht – Aanwezig-zijn niet verkeerd doen. Mocht je toch forceren – wat heel logisch is, want je bent het ontspannen, open wachten niet gewend – maak je dan geen zorgen. Als je je geforceerd hebt merk je dat vanzelf doordat je lichaam er daarna behoefte aan heeft om een paar keer snel achter elkaar te ademen. Ga daar maar rustig in mee, en begin dan weer opnieuw.
Om innerlijke rust te ervaren onder je angst, je depressie, je verdriet, je boosheid, je piekeren, je pijn hoef je niets te doen, want je kunt niets doen. Je kunt niet op wils/denk-kracht loslaten, je kunt niet op wils/denk-kracht ontspannen. Je kunt niet op wils/denk-kracht rust ervaren. En dat hoeft ook niet. Erken je pijn maar, ga met je Aandacht naar je lichaam en je adem. Volg haar ritme, wacht en neem waar. Dan laat ‘het’ in je los, dan ontspant ‘het’ in je, dan krijgt dat lieve hoofd van jou welverdiende rust. Ook al merk je dat niet direct, het gebeurt wel. En dan komt er energie vrij en je inspiratie en je creativiteit gaan stromen. Wat een ver-ademing!
Daarom is nooit meer ademhalen de grootste ontdekking van mijn leven. En het is een ontdekken dat geen einde kent. De diepte en de intensiteit van de stilte-ruimte en de stilte-tijd breiden zich steeds verder uit. Het is niet te geloven. En dat hoeft ook niet. Het is een wonder dat zich telkens weer voltrekt als je met je Aandacht bij je adem bent en wacht. Als je niet wacht kan het onverwachte niet gebeuren.
Ik adem uit en kom tot rust
Ik adem in en glimlach.
Thuisgekomen in het nu
Wordt dit moment een wonder.
[1] Citaat uit de Tao Te Tjing
[2] Zie Eva Wolf, De Bloem, 10.3 en 10.5
[3] Zie De Bloem 9.1
[4] Inspirare (Latijn) betekent inademen
[5] Om je niet-ademhalen eigen te maken is, zoals bij alle vaardigheden, (dagelijkse) training nodig. Ik noem dit de training van je Aandacht-spier. Zie www.evawolf.nl/luistermateriaal, meditatie 1: mijn recept 2×5+d.d.d.h. https://evawolf.nl/luistermateriaal/
[6] Vrij naar Thich Nhat Hanh